Ξεκινάμε το άρθρο με την φράση αυτή, που αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη από την εξέγερση του Μάη του 68, θέλοντας να τονίσουμε πως δεν είμαστε ειδικοί της επανάστασης, αποποιούμαστε τον κάθε τίτλο αυθεντίας και μόνη μας επιδίωξη είναι η εκκίνηση μιας υγιούς αλληλεπίδρασης ιδεών που θα συνθέσουν την οδό του περάσματος από την ουτοπία, στην επανάσταση στην πράξη. Το παρών κείμενο αποτελεί πλήρη αναθεώρηση του παλαιότερου ομότιτλου άρθρου, το οποίο εξέφραζε την ιδέα μιας εξέγερσης βασισμένης στη μη βία. Οι δολοφονικές επιθέσεις των ΜΑΤ σε διαδηλωτές, ο σφαγιασμός των εξεγερμένων στις Αραβικές χώρες και ο εγκληματικός τραμπουκισμός φασιστικών συμμοριών εναντίον μεταναστών μας οδήγησαν στην αναθεώρηση αυτής της στάσης. Άλλωστε, στις ιδέες της αυτονομίας και της αναρχίας δεν χωρά κανένας δογματισμός, καμία φανατική προσήλωση σε συγκεκριμένες θέσεις.
Αυτοοργάνωση
Βασική αρχής και αναγκαία συνθήκη στην οργάνωση μιας εξέγερσης αποτελεί κατ’αρχάς η αυτοοργάνωση, η οργάνωση δηλαδή των ατόμων σε μικρή κλίμακα, η οποία προηγείται της έκρηξης μιας επανάστασης σε ευρεία κλίμακα. Η αυτοοργάνωση ξεκινά από το άτομο και απαιτεί από αυτό όλα τα αναγκαία πνευματικά εφόδια, δηλαδή τη συνείδηση του τι θέλει και γιατί το θέλει, την βασική ιδεολογική του κατάρτιση, δηλαδή το τι πιστεύει και γιατί το πιστεύει, καθώς και την επαναστατική ψυχή, που συνεπάγεται αλτρουισμό, υπευθυνότητα και τόλμη. Είναι δυνατόν η πλειοψηφία ενός πληθυσμού, όπως αυτού που ζει στον ελλαδικό χώρο, να ικανοποιεί αυτά τα κριτήρια; Δύσκολα…Σ’ αυτό συνεισφέρει η οργάνωση σε επαναστατικές ομάδες- συλλογικότητες. Η επιστήμη της ψυχολογίας μας έχει διδάξει πως όταν κάποιες αρετές γίνουν στοιχεία μιας ομάδας, και την ομάδα αυτή χαρακτηρίζει η ομοψυχία και η συντροφικότητα, τότε οι αρετές αυτές θα εμπνεύσουν και το κάθε ένα από τα ξεχωριστά άτομα της ομάδας. Οι ομάδες αυτές μπορούν να υπάρξουν είτε σε χώρους εργασίας (αναγέννηση των σημερινών σωματείων), είτε σε κατειλημμένους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, είτε σε οποιονδήποτε χώρο μπορεί να υπάρξει ελεύθερη διακίνηση ιδεών, ακόμη δηλαδή και μέσα σε μία παρέα. Οι ομάδες αυτές θα πρέπει, για εμάς, να λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, εγκαταλείποντας τον θεσμό της αντιπροσώπευσης και εισάγοντας την κυριαρχία των ιδεών και όχι των εκφραστών τους.
Απήχηση των επαναστατικών ιδεών
Μια δεύτερη αναγκαία συνθήκη για την διάδοση του επαναστατικού πνεύματος είναι η απήχηση των ιδεών της σε ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού. Θεωρούμε δεδομένο πως δεν είναι δυνατή η ιδεολογική ταύτιση μιας ολόκληρης κοινωνίας 10 εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι όμως εφικτή η σύγκλιση του μεγαλύτερου μέρους της προς έναν κοινό σκοπό. Ποιά είναι λοιπόν τα εργαλεία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ώστε να ικανοποιήσουμε τη δεύτερη συνθήκη; Πρώτο και βασικότερο, πιστεύουμε πως είναι το άνοιγμα προς την κοινωνία. Είναι η κατανόηση των προβλημάτων της απ’ όπου κι αν προέρχονται. Και θέτουμε το παράδειγμα της εγκληματικότητας που αποδίδεται σε μετανάστες, το οποίο έχουν καπηλευτεί ακροδεξιές συμμορίες, εμφανιζόμενες ως προστάτες του ελληνικού λαού, ως μέσο “κάθαρσης” των γκετοποιημένων περιοχών. Φυσικά, λοιπόν, και αναγνωρίζουμε το πρόβλημα της εγκληματικότητας, ακόμη κι αν έχουμε διαφορετική άποψη περί της αξίας της ιδιοκτησίας. Αναγνωρίζουμε επίσης πως οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών, η ανυπαρξία πολιτικής ένταξης των ανθρώπων αυτών στην κλειστή κοινωνία του ελλαδικού χώρου, οδηγούν κάποιους από αυτούς στο έγκλημα. Οφείλουμε, όμως, να κάνουμε συνείδηση των γύρω μας, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, πως η απάντηση στην εγκληματικότητα δεν είναι τα πογκρόμ, δεν είναι ο ρατσισμός και η ξενοφοβία, αλλά το άνοιγμα της κοινωνίας σε αυτούς, η νομιμοποίηση τους σήμερα (αν μιλάμε για τις παρούσες συνθήκες) και η αυριανή δυνατότητα διαμόρφωσης συνθηκών τέτοιων, που θα καθιστούν την μετανάστευση ζήτημα επιλογής και όχι ανάγκης. Έχουμε χρέος λοιπόν, αντί να αναλώνουμε χρόνο και ενέργεια στο κυνήγι φασιστών, ν’ αναλάβουμε δράσεις και να προτείνουμε λύσεις που θα εξαφανίσουν τις γενεσιουργικές αιτίες του φασισμού, αφήνοντας έτσι τη λερναία ύδρα…χωρίς κεφάλια.
Το δεύτερο εργαλείο διάδοσης μιας επαναστατικής διαδικασίας είναι η διαχείριση των πληροφοριών, η διακίνηση τους, η ενημέρωση. Καθώς δεν υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στα δημόσια ΜΜΕ και ούτε, φυσικά, στα ιδιωτικά, το βασικό μέσο μας είναι το διαδίκτυο. Σήμερα, υπάρχει ένας αριθμός blog και ιστοσελίδων που προωθούν την αντιπληροφόρηση και τη διάδοση των επαναστατικών ιδεών. Επίσης, υπάρχει το athens.indymedia.org, το οποίο διευκολύνει την άμεση κινηματική πληροφόρηση και ανταλλαγή απόψεων. Είναι αυτά αρκετά; Είναι “φιλικά” προς τον, προς το παρών, μη πολιτικοποιημένο χρήστη του διαδικτύου; Αποτελούν μια διαδικτυακή συλλογικότητα; Η απάντηση μας είναι αρνητική. Προτείνουμε λοιπόν την δημιουργία ενός κοινού forum, στο οποίο θα παραπέμπουν και θα συμμετέχουν όλα τα διαδικτυακά μέσα, τα οποία κινούνται προς μια επαναστατική αλλά και προοδευτική κατεύθυνση (χωρίς ιδεολογικούς αποκλεισμούς, εκτός της ψευδοιδεολογίας του φασισμού). Το forum αυτό έχει τη δυνατότητα να αποτελέσει στην ουσία το ξεκίνημα ενός πολύ δυνατού κινήματος με άμεση πρόσβαση σε όλες τις πληροφορίας, με δυνατότητα έκφρασης όλων, και να καθιστά πιο εύκολη την προσέλκυση αλληλέγγυων ομάδων από όλα τα σημεία του πλανήτη. Το κάθε ιστολόγιο έτσι, που ήδη αποτελεί αποτέλεσμα συνεργασίας διαφορετικών ανθρώπων, θα ενωθεί με όλα τα υπόλοιπα σε ένα ανοιχτό πλαίσιο επαναστατικής ζύμωσης. Όσοι blogger ενδιαφέρονται για το εγχείρημα αυτό μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μας εδώ.
Ο σπινθήρας της οργής
Τρίτη συνθήκη αποτελεί ένα ερώτημα, που όσο απλό κι αν ακούγεται, σε τόσο προβληματισμό μπορεί αν οδηγήσει. Είναι αναγκαία η ύπαρξη μιας τραγικής αφορμής, ή όχι; Λειτουργεί η κοινωνία σαν μπαρούτι που χρειάζεται ένα σπίρτο ή αποτελεί μια αυτοπυροδοτούμενη βόμβα; Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω, θα δούμε πως από την βαρβαρότητα της αστυνομίας εναντίον μιας ομάδας φοιτητών το Μάη του 68, έως την δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου το 2008, δυστυχώς, πάντα χρειάζεται ένας σπινθήρας που θα προκαλέσει την ανάφλεξη της κοινωνίας. Εδώ , λοιπόν, περνάμε στο σημείο G μιας επαναστατικής διαδικασίας. Η έκρηξη της κοινωνίας, το ξέσπασμα της οργής, η μαζική παρουσία στους δρόμους εμπεριέχει στη φύση της το ανεξέλεγκτο, που είναι ταυτόχρονα χάρη και κατάρα. Χάρη διότι δεν υπόκειται σε άνωθεν περιορισμούς σε δογματικές αντιλήψεις, σε σταλινικού τύπου καθοδηγήσεις. Κατάρα διότι επικρατεί πολλές φορές η ασυνεννοησία, η εύκολη διάσπαση σε αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες, η εσωτερική αιμορραγία του επαναστατικού κινήματος. Τι αποτέλεσμα μπορεί να έχει αυτό; Την αποδυνάμωση της επανάστασης από την άρχουσα τάξη με έντεχνο λαϊκισμό, την εκμετάλλευση της λαϊκής οργής από κατευθυνόμενες ηγετικές φυσιογνωμίες, τον “εμφύλιο”. Πώς μπορούμε να αποτρέψουμε όλα αυτά τα δεινά; Ξαναγυρίζοντας στις δύο πρώτες συνθήκες, την οικοδόμηση δηλαδή μιας επαναστατικής διαδικασίας που θα έχει αρχή την συνεννόηση, την ευρεία αποδοχή και εργαλεία διαχείρισης και διακίνησης των πληροφοριών. Οι λειτουργίες του κινήματος πρέπει να αποκλείουν εξαρχής κάθε θεσμό που αποδίδει περισσότερη εξουσία σε κάποιους απ’ ότι σε όλους τους άλλους και να απομονώσουν τα κατεστημένα συνδικάτα των κάθε λογής εργατοπατέρων.
O παράγοντας άνθρωπος
Φθάνουμε εδώ στον παράγοντα που αποτελεί την αρχή και το τέλος μιας εξέγερσης, τον παράγοντα άνθρωπο. Με γνώση του κινδύνου να αποστασιοποιηθούμε από όλες τις ιδεολογίες που βασίστηκαν στην καλοπροαίρετη φύση του ανθρώπου, υποστηρίζουμε πως δεν πιστεύουμε σε αυτή. Οι συνθήκες του κοινωνικού ανταγωνισμού, η λειτουργία του πολιτικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος, το εκπαιδευτικό σύστημα αναπαραγωγής των υφιστάμενων εξουσιών και κοινωνικών τάξεων, η κοινωνική αδικία, και πολλά άλλα, αποτελούν εν μέρει καλόσχημες δικαιολογίες. Αναγνωρίζουμε στον κάθε έναν από τους ανθρώπους αυτού του πλανήτη την ατομική του ευθύνη για το πώς αντιδρά στο περιβάλλον του, καθώς ο άνθρωπος δεν αποτελεί έναν παθητικό δέκτη ερεθισμάτων αλλά ένα ενεργό ον. Ας βάλουμε ένα τέλος στην κουλτούρα της επίρριψης ευθυνών σε τρίτους, ευθυνόμαστε όλοι μας για όλα, σε διαφορετικό φυσικά βαθμό. Χωρίς να είμαστε απόλυτοι σε αυτό, θεωρούμε πως η κοινωνική αναγνώριση είναι βασική ανάγκη του ανθρώπου . Και πώς επιτυγχάνεται η αναγνώριση στη σημερινή κοινωνία; Με εξουσία…Τι μπορεί να μας δώσει εξουσία; Το χρήμα και η υψηλή θέση σε ιεραρχίες. Πώς λοιπόν μπορούμε να κατευθύνουμε τη δίψα για αναγνώριση σε ένα θετικό πρόσημο; Αλλάζοντας τα κριτήρια της αναγνώρισης, από τα υλικά στα ηθικά. Ξεκινώντας μια ηθική επανάσταση που αποτελεί στην πράξη την αφετηρία της κοινωνικής επανάστασης.
Η επανάσταση στο δρόμο
Όσον αφορά την επαναστατική δράση στο δρόμο, που αποτέλεσε κυρίως θέμα του προηγούμενου ομότιτλου άρθρου μας, αισθανόμαστε την υποχρέωση να αλλάξουμε κατεύθυνση όσον αφορά τη χρήση ή μη της βίας. Απέναντι στα αιματοβαμμένα κλομπ των μονάδων καταστολής, απέναντι στον ψεκασμό των σωθικών μας με καρκινογόνα χημικά, απέναντι σε μαχαιροβγάλτες φασίστες δεν προτάσσουμε λουλούδια, αλλά εγκαταλείπουμε κάθε στάση άμυνας μια για πάντα. Σεβόμενοι απόλυτα την αξία της ζωής του κάθε συνανθρώπου μας, ανεξαρτήτως πολιτικής στάσης ή συμπεριφοράς, ας περάσουμε στην πλευρά του επιτιθέμενου, ας μεταφέρουμε το φόβο σε αυτόν που έχει κάτι να χάσει, είτε αυτό λέγεται ένας μισθός μιζέριας, είτε λέγεται άρρωστη εθνικοφροσύνη. Ο πόλεμος κερδίζεται πρώτα στις συνειδήσεις κι έπειτα στα οδοφράγματα. Αν κερδίσουμε τον πρώτο, ίσως ο δεύτερος να μην είναι απαραίτητος, ίσως όμως και να είναι…Ας έχουμε λοιπόν πάντα στο μυαλό μας, κρατώντας είτε το στυλό, είτε το κοντάρι, πως η αναρχία είναι αγώνας για τη ζωή και όχι για το θάνατο. Η τυφλή βία της εξουσίας, βία που φανερώνει απελπισία θα λέγαμε, απαντάται οργανωμένα και στοχευμένα.
Κλείνοντας το άρθρο αυτό και υποσχόμενοι εμβάθυνση σε κάθε σκέλος του στο άμεσο μέλλον, με άλλες δημοσιεύσεις, καλούμε όλους τους αναγνώστες να συμμετέχουν στη διάδοση του επαναστατικού πνεύματος, με όποιο μέσο έχουν διαθέσιμο.
http://wp.me/pyR3u-6lx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου