Όλοι είναι νεκροί

8 Ιουνίου το βράδυ... Κάθομαι και διαβάζω το περιοδικό Schooligans. Διαβάζω αυτά που έχουν στείλει διάφορα παιδιά στο Dear Schooligans και σκέφτομαι... Σκέφτομαι πως έχω περάσει τρία νεκρά χρόνια από την Α’ γυμνασίου... Σκέφτομαι πως έχω κατάθλιψη και κανείς δεν το ξέρει... Ούτε γονείς ούτε φίλοι ούτε κανείς... Σκέφτομαι τους γονείς μου που με πρήζουν για τις εξετάσεις. Ο πατέρας μου προσπαθεί να με πείσει ότι το σημαντικότερο είναι να μπω σε ένα πανεπιστήμιο, να πιάσω μια καλή δουλειά και να βγάλω λεφτά... Η μάνα μου λέει ότι φταίνε οι φίλοι μου, που οι πιο πολλοί είναι διαφορετικοι, που δε διαβάζω και έχω γίνει αντιδραστικός... Συγγνώμη... Συγγνώμη που δεν ξέρω τι θα γίνω στη ζωή μου... Συγγνώμη που θα σας απογοητεύσω, αλλά το προτιμώ από το να απογοητεύσω τον εαυτό μου... Δε θέλω να μπω σε ένα πανεπιστήμιο, να πάρω ένα πτυχίο και να το κρεμάσω στον τοίχο να το θαυμάζω. Δεν γουστάρω να πιάσω μια δουλειά μετά και να ξεπατώνομαι για να παίρνω ένα μισθό του πούτσου... Δε φταίτε σε τίποτα εσείς...
Βλέπω παιδιά της ηλικίας μου να τους νοιάζει μόνο το τι ρούχα θα φορέσουν και αν θα νικήσει ο Κουβάς στη Eurovision... Βλέπω εθνίκια που το μόνο που τους νοιάζει είναι αν η Κύπρος είναι ελληνική... Συγγνώμη και πάλι που έχω αυτές τις αντιλήψεις... Συγγνώμη που είμαι αναρχικός και γουστάρω έναν κόσμο ενωμένο, ελεύθερο και χωρίς διακρίσεις... Συγγνώμη για όλα... Συγγνώμη που μπορώ να αντέξω το ότι η ζωή είναι για τον πούτσο, αλλά δεν μπορώ να αντέξω το ότι εγώ είμαι για τον πούτσο...
Αλλά δυστυχώς το συγγνώμη δεν αλλάζει το γεγονός ότι βλέπω έναν κόσμο γεμάτο θάνατο. Όλοι έχουν τα μάτια τους κλειστά και τους νοιάζει μόνο ο εαυτούλης τους. Πουτανιά, ψέμα κι απάτη θεωρούνται κυριλέ όπως λένε και οι FF.C ... Όλοι είναι νεκροί.