εγώ. εσύ. τίποτα.

"Εσύ γεννάς τη θάλασσα
και χτίζεις το καράβι
είσαι το εδώ και το αλλού
είσαι η γιορτή του γυρισμού
το δάκρυ του αποχωρισμού.
Και το ταξίδι σου είσαι εσύ
είσαι το κύμα το νησί
είσαι ο αέρας το πανί"

Κι αν χαθεί το εγώ? Αν χαθεί η ελπίδα στο εγώ? Αν πεθάνει το εγώ? Τι κι αν δεν υπήρξε ποτέ εγώ και πάντα ήταν αυτή/αυτός/αυτοί γενικά οι άλλοι γύρω μας;
Ο ίδιος ο εαυτός μας πιστεύω σαν "μέθοδος αυτοπροστασίας" μετά από κάποιον είδος εσωτερικής εσωτερικής πληγής, είτε αυτή η πληγή προκλήθηκε από χωρισμό είτε από οποιονδήποτε άλλον παράγοντα, χτίζει τοίχοι και βάζει φραγμούς και εντάσσει τις απαρνήσεις στο καθημερινό μας πλαίσιο. Οι διαστάσεις αυτών των φραγμών κυμαίνονται από το μέγεθος της πληγής. Συχνά ένας άνθρωπος που μόλις χώρισε απαρνιέται την ίδια την αγάπη και την αυτοεκτίμηση και χάνει την ελπίδα στο εγώ του αλλά και στο εμείς (σαν δύο άνθρωποι σαν ένα). Εσωτερικά ίσως αυτός ο άνθρωπος να είναι νεκρός. Δεν μπορεί να νοιώσει οποιονδήποτε συναίσθημα εκτός από τα ήδη υπάρχοντα συναισθήματα τα οποία βεβαίως νοιώθει σε οξεία μορφή. Συνήθως αυτό γίνεται βραχυπρόθεσμα αλλά υπάρχουν και άλλες φορές που το μέγεθος του φραγμού είναι τόσο μεγάλο όπου η ίδια η άρνηση προς την αγαπη και το εγώ που ξεπερνούν τον άνθρωπο τον ίδιο. Δεν βασίζεται πάνω στον άνθρωπο η απόφαση αυτή. Κάποιοι μισούν αυτο που νοιώθουν αλλα δεν μπορούν να το αλλάξουν κατα πόσο να το σταματήσουν! Ετσι παραμένουν αιώνια νεκροί στιγματισμένοι απο τις περιστάσεις και τις συνθήκες που τους έφεραν μέχρι εδώ. Μετά απο κάποιο χρονικό διάστημα προσπάθειας αλλαγής η αλλαγή και η ευτυχία φαντάζουν ουτοπία στον χάρτη της ζωής. Ίσως να είναι λάθος να παραδόσεις τα όπλα και να σταματήσεις επιτέλους να προσπαθείς αλλα όπως και παντου (εχτος στην αγάπη) υπάρχουν τα όρια και μονο όταν ξεπεράσεις αυτα τα όρια, πραγματικά η χαρά μοιάζει σαν μια άπιαστη ουτοπία. Μια μακρίνη χώρα που μια ζώη προσπαθουσες να φτάσεις ταξίδεψες μέχρι εκεί ίσως καποτε την είδες αλλα η επαναπροσέγγιση αυτης της χώρας είναι αδύνατη. Και έτσι καταλήγεις απλά αφήνεις και το καράβι σου και ότι άλλο έφτιαξες και νεκρός πια σταματάς να προσδοκείς.

Η κάθε μορφή θανάτου είναι κατάρα. Ο άνθρωπος έχει επιλογή μονο όταν επιλεγει να ρισκάρει και να αγαπήσει πραγματικά και να αφεθεί και να δοθεί ολοκληρωτικά στο άλλο ατομο.

Αλλά τι είναι η αγάπη χωρις ρίσκα;