Στο δρόμο που σκοτώθηκε
μελάνι δεν φυτρώνει
μόνο φωνή
μόνο οργή
μόνο καπνός και ταραχή
και ματωμένο χιόνι.
Τώρα που δεχτήκαμε να συνουσιαστούμε στα ζεστά
σκεπασμένοι με προσημειωμένα χαρτονομίσματα
και πλαστικές εφημερίδες,
θα “τελειώσουμε” πάνω στα μαυρισμένα απ΄ το χαρτί
χέρια,
περήφανοι για τις αμόλυντες λευκές κηλίδες
ικανοποιημένοι για τις επιδόσεις της επί γης γονιμότητας μα
τα άρρωστά μας παιδιά θα είναι για πάντα
τα ίχνη της ανικανότητάς μας.
Τώρα που συγκαταθέσαμε να συλληφθούν ο δολοφόνοι
και υπογράψαμε ηδονικά συλλογικές διαμαρτυρίες,
θα λησμονήσουμε αμέσως τα φονικά και
τις πηγές τους,
την άδεια μας θέση στο οικογενειακό τραπέζι και
τα αίματα στα πεζοδρόμια
που δεν θα γίνουν ποτέ διόδια για τα νέα χρόνια μα
τα αδύναμά μας παιδιά θα είναι για πάντα
τα ίχνη της υποκρισίας μας.
Τώρα που κατακτήσαμε ολόκληρο τον κόσμο και τα όνειρα,
τα πτυχία θυμίζουν εντονότερα παραμορφωτικούς καθρέφτες
τσίρκου,
η ζωή στα χέρια δεν φτάνει να γεμίσει μια κορνίζα στο σαλόνι
και οι στίχοι γίνονται θώκοι να καθήσουν οι πιο αξιοθρήνητοι
αναγνώστες
τώρα, λοιπόν, που κερδίσαμε το θαυμασμό και την προσοχή
των εργολάβων
τα νεκρά μας παιδιά θα είναι για πάντα
τα ίχνη της ασημαντότητάς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου